A short story
Sam squinted against the sun at the distant dust trail raked up by the car on its way up to the Big House. The horses kicked and flicked their tails at flies, not caring about their owner’s first visit in ten months. Sam waited. Mr Carter didn’t come out here unless he had to, which was just fine by Sam. The more he kept out of his boss’s way, the longer he’d have a job.
Carter came by later while Sam was chopping wood. Carter lifted his hat as if he were waiting for an appointment with the town priest, and then removed it completely as if he were talking to his mother. He pulled out a pile of paper from his back pocket and held it out.
‘Don’t pick up your mail often, do you?’
Sam took it without a glance and dropped the envelopes onto the bench.
‘Never,’ he replied and waited for Carter to say why he was here. The fact it was Carter’s house was no explanation and they both knew it. Carter twisted his hat round and round, licking his lips and clearing his throat.
‘Nice work fixing those fences,’ he said finally.
‘I’ll be back to the beginning soon,’ Sam said. It wasn’t a complaint. A fence that took a year to repair meant another year’s work to the man who did it well.
‘Don’t you ever want to take a holiday?’
‘And go where?’ A holiday meant being back out in the real world, a place even people like Carter travelled to escape from. Sam’s escape was his reality and he wasn’t going back.
Mr Carter wiped the sweat from the back of his neck. The damp patches on his shirt drew together like shapes in an atlas. His skin was already turning ruddy in the June sun. Otherwise he had the indoor tan of a man that made money while other people did the work.
‘I’ve brought my son with me on this trip. He’s had some trouble at school.’ Mr Carter’s eyes flicked up, blinked rapidly and then shifted back to the hat occupying his hands. ‘Not much trouble out here for a young boy.’ He attempted a laugh but it came out like a dog’s bark.
The two men looked towards the northern end of the property. It stretched as far as the eye could see. Even the fences were barely visible from where they stood. However bored and rebellious a teenage boy might get, it wasn’t possible to escape on foot. Sam looked at the biggest of the horses, kicking at the ground with its heavy hooves. Could the boy ride? he wondered. There was a whole load of trouble a good rider could get into out here, miles away from anyone. But maybe there was even more trouble for someone who knew nothing about horses and wanted to get away from his father.
Կարճ պատմվածք
Սեմը թաքուն նայում էր Մեծ Տուն տանող ճանապարհին մեքենայի բարձրացրած փոշուց երևացող հեռավոր արահետին: Ձիերը կռվում էին և խփում էին իրենց պոչերով ճանճերին՝ ուշադրոթյուն չդարձնելով տասը ամսվա ընթացքում իրենց տիրոջ առաջին այցին։ Սեմը սպասում էր: Պարոն Քարթերը դուրս չէր գա այստեղ, եթե ստիպված չլիներ, ինչը լավ էր Սեմի համար: Որքան շատ էր նա հեռու մնար իր ղեկավարից, այնքան ավելի երկար կաշխատեր:
Քարթերը մոտեցավ ավելի ուշ, երբ Սեմը փայտ էր կտրատում: Քարթերը բարձրացրեց գլխարկը, կարծես թե սպասում էր քաղաքի քահանայի հետ հանդիպմանը, իսկ հետո ամբողջովին հանեց այն, կարծես թե խոսում էր մոր հետ։ Նա իր հետևի գրպանից հանեց մի կույտ թուղթ և պահեց այն։
-Միթե հաճախ չե՞ք վերցնում ձեր նամակները, այնպես չէ՞։
Սեմը վերցրեց այն առանց նայելու, իսկ ծրարները գցեց նստարանին։
― Երբեք, ― պատասխանեց նա և սպասեց, որ Քարթերը կասի, թե ինչու է այստեղ։ Այն փաստը, որ դա Քարթերի տունն էր, բացատրություն չէր, և նրանք երկուսն էլ գիտեին դա: Քարթերը ՝ լիզելով շրթունքները և մաքրելով կոկորդը։
― Հաճելի աշխատանք է ցանկապատերը ամրացնելը, ― ասաց նա վերջապես։
― Ես շուտով կսկսեմ սկզբից, ― ասաց Սեմը։ Դա բողոք չէր: Ցանկապատը, որի վերանորոգումը տևեց մեկ տարի, նշանակում էր ևս մեկ տարվա աշխատանք այն մարդու համար, ով դա լավ էր անում:
― Երբևէ չե՞ս ուզում արձակուրդ գնալ։
Իսկ որտե՞ղ գնալ։ Արձակուրդը նշանակում էր վերադառնալ իրական աշխարհ, մի վայր, որտեղից փախչելու համար նույնիսկ Քարթերի նման մարդիկ էին ճանապարհորդում: Սեմի փախուստը նրա իրականությունն էր, և նա հետ չէր վերադառնում:
Պարոն Քարթերը սրբեց պարանոցի հետևի քրտինքը։ Նրա վերնաշապիկի խոնավ բծերը ատլասի ձև էին սանում: Նրա մաշկը հունիսյան արևի տակ արդեն կարմրում էր։ Այլ կերպ ասած նա մուգ մաշկ ուներ, որը գումար արժեր, մինչդեռ մյուսները ցանկանում էին դա:
― Այս ճամփորդությանը որդուս ինձ հետ եմ բերել։ Նա ինչ-որ դժվարություններ է ունեցել դպրոցում: Պարոն Քարթերն զրմացավ, արագ թարթեց աչքերը և հետո նորից նայեց նրա ձեռքերը զբաղեցնող գլխարկին: «Երիտասարդ տղայի համար այստեղ շատ դժվարություններ չկան»։ Նա փորձեց ծիծաղել, բայց դա նմանվեց շան հաչոցի:
Երկու տղամարդիկ նայեցին սեփականության հյուսիսային ծայրին: Այն ձգվում էր այնքան, որքան աչքը կարող էր տեսնել։ Անգամ պարիսպները հազիվ էին երևում կանգնած տեղից։ Անչափահաս տղան որքան էլ ձանձրալի ու ըմբոստ լիներ, ոտքով փախչել հնարավոր չէր։ Սեմը նայեց ձիերից ամենամեծին՝ ծանր սմբակներով հարվածելով գետնին։ -Կարո՞ղ էր տղան վարել,նա զարմացավ: Դժվարությունների մի ամբողջ բեռ կար, որը նույնիսկ լավ ձիավորը չէր կարող հաղթահարել՝ կիլոմետրերով հեռու որևէ մեկից: Բայց միգուցե ավելի մեծ էր դժվարությունն այն մեկի համար, ով ոչինչ չգիտեր ձիերի մասին և ուզում էր փախչել հորից:
Գեղամ Մարգարյան, 2-3 կուրս 